Architektura antyklasycznego nurtu baroku, reprezentowanego przez dzieła Borrominiego, Guariniego, Vittona, Dientzenhoferów i innych będąca od lat przedmiotem zainteresowań najwybitniejszych historyków i teoretyków architektury na Zachodzie (Ch. Norberg-Schulz, Giedon, Argan), w Polsce jest mało znana. […] Sytuacja ta w jeszcze większej mierze dotyczy urbanistyki, gdzie za typowo barokowe uważane są w Polsce symetryczne i osiowe założenia francuskie, podczas gdy w istocie stanowią one logiczną konsekwencję idealnych koncepcji mistrzów włoskiego renesansu. Nieprzypadkowo zapewne temu stanowi rzeczy towarzyszy u tych wszystkich, którzy piszą lub mówią o urbanistyce wyraźna niechęć do rozpatrywania jej od strony formy, ze względu na jej rzekomo subiektywny charakter. Nigdy dotąd nie rozpatrywano zagadnienia adaptacji zespołów barokowych do istniejących układów urbanistycznych, w perspektywie inkulturacji praktykowanej przez zakon jezuitów w jego działalności misyjnej. Praca przedstawia obszernie specyficznie barokowe efekty przestrzenne, nie doceniane dotąd przez historyków urbanistyki, w ścisłym powiązaniu z charakterystyką zakonu jezuitów, jego dokonaniami w dziedzinie życia duchowego i sztuki oraz przemianami w urbanistyce nowożytnej.
Jan Wrabec
fragmenty recenzji
Cena: 15 zł
Liczba stron: 136 • Format: 295 × 205 mm • Rok wydania: 1997
ISBN 83-7085-258-0