Wśród rysunków wykonywanych przez architektów występuje grupa obrazów idei architektonicznych, które powstały jako wynik procesu twórczego, są one jedynie jego dokumentacją i nie służą do dalszej realizacji w rzeczywistej przestrzeni. Obrazy te zostały nazwane „autonomicznymi rysunkami architektonicznymi”.
W opracowaniu ukazano fenomen tego typu rysunków na tle współczesnej twórczości architektonicznej jako ważnego ogniwa rozwoju dyscypliny, przeprowadzono charakterystykę zbioru „autonomicznych rysunków architektonicznych”, opisano ich cechy i właściwości oraz określono ich funkcje w twórczości architektonicznej na podstawie analizy przykładów prac współczesnych architektów. Dokładniej przeanalizowano twórczość rysunkową J. Hejduka, M. Scolariego i L. Woodsa pod kątem formy i funkcji obrazów oraz przenoszonych przez nie treści. Wszyscy trzej autorzy osiągnęli wysoką międzynarodową pozycję w środowiskach architektonicznej awangardy dzięki konsekwentnej, wieloletniej twórczości, której rezultatem są autonomiczne utwory.
Autonomiczne rysunki architektoniczne są ważnym ogniwem przekazu kulturowego. Służą do transmisji idei architektonicznych – dokumentują, podtrzymują i przekazują informacje o warstwie ideowej twórczości architektonicznej. Jako obrazy mają podobną zdolność przenoszenia idei, jak wizualne dokumentacje obiektów zrealizowanych. Nie będąc natomiast związane z istniejącą materialną realizacją, uzyskują autonomiczny byt, dzięki któremu mogą samodzielnie reprezentować świat idei architektonicznych i przenosić go w czasie.
Cena: 41 zł
Liczba stron: 277 • Format: 210 × 210 mm • Rok wydania: 2007
ISBN 83-7085-979-8